آسمان ، آبی تر ،
آب ، آبی تر ،
من در ایوانم ، رعنا سر حوض .

رخت می شوید رعنا .
برگ ها می ریزد.
مادرم صبحی می گفت : موسم دلگیری است .
من به او گفتم : زندگانی سیبی است ، گاز باید زد با پوست .
زن همسایه در پنجره اش ، تور می بافد ، می خواند .
من * ودا * می خوانم ، گاهی نیز
طرح می ریزم سنگی ، مرغی ، ابری .

آفتابی یکدست .
سارها آمده اند .
تازه لادن ها پیدا شده اند .
من اناری را ، می کنم دانه ، به دل می گویم :
خوب بود این مردم ، دانه های دلشان پیدا بود .
می پرد در چشمم آب انار : اشک می ریزم .
مادرم می خندد .
رعنا هم .

                                        " سهراب سپهری "

با سلام ، این هم شعری زیبا از سهراب .
اگه شعر را با دقت خوندید ، از دیدگاه خودتون نقد و بررسی کنید .
نقاط ضعف و قوت ؛ کلید ها و آرایه های ادبی به کار رفته ، که به ذهنتون اومد را بنویسید
تا همه ی دوستان استفاده کنند .
از این به بعد ، این روش را ادامه میدیم البته با کمک همه ی شما دوستان .
اگه پیشنهاد هم دادین ، کسی برگه ی جریمه ی 20000 تومانی را
پشت شیشه ی مانیتور تون نمی ذاره ‍؛ قول میدم.

سلام به دوستداران شعر

علی اسفندیاری (نیمایوشیج) را پدر شعر نو لقب داده اند.در این پست به بیوگرافی نیما پرداخته می شود و در پست بعدی ، در مورد لقب دادن نیما به  « پدر شعر نو » ، صحبت خواهد شد.
علی اسفندیاری در پاییز 1274 هجری شمسی در روستای یوش از توابع مازندران به دنیا آمد.در بستر سبز طبیعت و در میان شبانان و چادرنشینان ، سالهای پاک کودکی خود را گزراند.نوجوانی دوازده ساله بود که خانواده اش او را به تهران بردند.برای فراگیری زبان فرانسه ،پس از اتمام دوره ی ابتدایی به مدرسه ی « سن لویی » پا نهاد. " نظام وفا " از جمله دبیرانی بود که وی را در سرودن شعر تشویق می کرد.سی و یک ساله بود که پدرش درگذشت .وی در همان سال با « عالیه جهانگیر » ازدواج کرد.چهار سال بعد یعنی در سال 1309 هجری شمسی ، برای تدریس به آستارا رفت و کار خود را در دبیرستان " حکیم نظامی " آنجا شروع کرد.اولین اثر منظوم نیما ، «قصه ی رنگ پریده» نام دارد که در سال 1300 هجری شمسی منتشر شد.بالآخره وی پس از شصت و چهار زندگی ، در هجدهم دی ماه 1338 هجری شمسی در تهران دار فانی را بدرود گفت.

((خانه ی دوست کجاست؟))در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان مکثی کرد.
رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
و به انگشت نشان داد سپیداری و گفت:

((نرسیده به درخت،
کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است
و در آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است.
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ،سر به در می آرد،

پس به سمت گل تنهایی می پیچی،
دو قدم مانه به گل،
پای فواره ی جاوید اساطیر زمان می مانی
و تو را ترسی شفاف فرا می گیرد.
در صمیمیت سیال فضا،خش خشی می شنوی:
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا،جوجه بردارد از لانه نور
و از او می پرسی
خانه ی دوست کجاست.)) 

                                                 سلام   
چند وقت پیش من (مسافر) و رهگذر(نویسنده ی وبلاگ وادی) به این فکر افتادیم که در باره ی شعرسپید یک وبلاگ راه اندازی کنیم.

با کمک خدا این را شروع کردیم و امید داریم با عنایت خداوند و دعای شما ادامه بدیم

شعر معاصر به 3 بخش زیر تقسیم می شود :

1.شعر آزاد یا نیمایی -2.شعر سپید -3.موج نو

شعر نیمایی وزن دارد اما قافیه در آن جایگاه خاصی ندارد ؛مانند سروده های نیما ،سهراب سپهری،مهدی اخوان ثالث ،قیصر امین پور و... .

شعر سپید آهنگ دارد ولی وزن عروضی ندارد مانند برخی از اشعار علی موسوی گرمارودی

موج نو نه آهنگ دارد و نه قافیه و نه وزن عروضی و تفاوت آن با نثر در تخیل شعری بوجود می آید مانند برخی از اشعاراحمد رضا احمدی.

در این وب بیشتر به شعر سپید بخصوص سهراب سپهری پرداخته می شود.

                                                           پشت دریاها

                                     ا

قایقی خواهم ساخت ،                                 خواهم انداخت به آب .

دور خواهم شد از این خاک غریب                  که در آن هیچکسی نیست که در بیشه ی عشق

قهرمانان را بیدار کند .                                قایق از تور تهی

و دل از آرزوی مروارید ،                            همچنان خواهم راند .

نه به آبی ها دل خواهم بست                          نه به دریا-پریانی که سر از آب بدر می آرند

و در آن تابش تنهایی ماهیگیران                      می فشانند فسون از سر گیسوهاشان

همچنان خواهم راند.                                    همچنان خواهم خواند:

"دور باید شد.دور."                                  

مرد آن شهر اساطیر نداشت زن آن شهر به سرشاری یک خوشه ی انگور نبود.

هیچ آیینه ی تالاری،سرخوشی ها را تکرار نکرد.

چاله ی آبی حتی،مشعلی را ننمود.

ور باید شد،دور                                         "شب سرودش را خواند،

نوبت پنجره هاست"                                    همچنان خواهم خواند.

همچنان خواهم راند.                                    پشت دریاها شهری است

که در آن پنجره ها رو به تجلی باز است             بام ها جای کبوتر هایی است،که به فواره ی هوش بشری می نگرند.

دست هر کودک ده ساله ی شهر،شاخه ی معرفتی است.

مردم شهر به یک چینه چنان می نگرند               که به یک شعله،به یک خواب لطیف.

خاک ،موسیقی احساس تو را می شنود                و صدای پر مرغان اساطیر می آید در باد.

پشت دریا ها شهری است                                 که در آن وسعت خورشید به اندازه ی چشمان سحرخیزان است

شاعران وارث آب و خرد و روشنی اند.                پشت دریاها شهری است!                                                                                                       

 قایقی باید ساخت.